Της Σελήνης γιός, ένα υπέροχο τραγούδι του ισπανικού γκρουπ Mecano, σε σύνθεση του Jose Maria Cano που δημοσιεύτηκε στο άλμπουμ Μεταξύ Ουρανού και Γης το 1986. H ισπανίδα ντίβα της όπερας Montserrat Caballé το τραγούσησε στο άλμπουμ της Eternal Caballé το 1993.
Το τραγούδι μιλά για μια τραγική ιστορία έρωτα και εξαπάτησης και είναι βασισμένο στις προγονικές δεισιδαιμονίες και μυστικιστικές κοσμοθεωρίες των τσιγγάνων.
Hijo de la Luna es una canción maravillosa del grupo español Mecano, compuesta por José María Cano y publicada en el álbum Entre el cielo y el suelo (1986). Fue interpretada por la diva española de ópera Montserrat Caballé en el álbum Eternal Caballé (1993).
La canción habla sobre una historia trágica de amor y engaño, basada sobre las supersticiones gitanas, dentro de sus cosmovisiones ancestrales y místicas.
Ανόητος όποιος δεν καταλαβαίνει,
εξιστορεί ένας θρύλος,
για μια νεαρή τσιγγάνα
που ξόρκιζε τη σελήνη ως την αυγή
και κλαίγοντας την ικέτευε
να έρθει η ημέρα
που θα παντρευτεί έναν τσιγγάνο.
Θα έχεις έναν άντρα μελαμψό
της είπε από ψηλά το ολόγιομο φεγγάρι,
μα για αντάλλαγμα θέλω
τον πρώτο γιό
που θα αποκτήσεις μαζί του.
Μιας που αυτή που θυσιάζει το γιο της
για να μην είναι μόνη,
λίγο μόνο τον αγαπά.
Σελήνη θέλεις να γίνεις μητέρα
δίχως να βρεις την αγάπη
που θα σε κάνει γυναίκα.
Πες μου ασημένια σελήνη
τι σκοπεύεις να κάνεις
με ένα μωρό, πλάσμα από σάρκα;
Της σελήνης γιος…
Από πατέρα μελαμψό γεννήθηκε ένας γιός
λευκός σαν τη ράχη της ερμίνας
με μάτια γκρίζα
αντί για της ελιάς,
το αλμπίνο μωρό της σελήνης.
Ανάθεμα στην όψη του,
αυτό το παιδί δεν είναι ένας τσιγγάνος
κι αυτό, εγώ δε θα το ανεχτώ.
[ρεφρέν]
Ο τσιγγάνος νοιώθοντας ατιμασμένος
πήγε στη γυναίκα του με το μαχαίρι στο χέρι.
Ποιανού είναι αυτό το παιδί;
Με έχεις απατήσει είναι βέβαιο!
Και την πλήγωσε θανάσιμα
και μετά πήγε στο βουνό
με το μωρό στην αγκαλιά
και το εγκατέλειψε εκεί.
[ρεφρέν]
Και τις νύχτες που το φεγγάρι είναι ολόγιομο
είναι επειδή το μωρό είναι χαρούμενο
και άμα το μωρό κλαίει
η σελήνη μικραίνει
για να του φτιάξει μια κούνια,
και άμα το μωρό κλαίει
η σελήνη μικραίνει
για να του φτιάξει μια κούνια…
Tonto el que no entienda,
cuenta una leyenda,
que una hembra gitana
conjuró a la luna hasta el amanecer
llorando pedía
al llegar el día
desposar un calé.
Tendrás a tu hombre piel morena
desde el cielo habló la luna llena,
pero a cambio quiero
el hijo primero
que le engendres a él.
Que quien su hijo inmola
para no estar sola,
poco le iba a querer.
Luna quieres ser madre
y no encuentras querer
que te haga mujer.
Dime luna de plata
¿qué pretendes hacer
con un niño de piel?
Hijo de la luna…
De padre canela nació un niño
blanco como el lomo de un armiño
con los ojos grises
en vez de aceituna.
niño albino de luna.
Maldita su estampa,
este hijo es de un payo
y yo no me lo cayo.
[estribillo]
Gitano al creerse deshonrado
se fue a su mujer cuchillo en mano.
¿De quién es el hijo?
¡Me has engañao fijo!
Y de muerte la hirió
luego se hizo al monte
con el niño en brazos
y allí le abandonó.
[estribillo]
Y en las noches que haya luna llena
será porque el niño esté de buenas
y si el niño llora
menguará la luna
para hacerle una cuna,
y si el niño llora
menguará la luna
para hacerle una cuna…
