Στο 3ο άσμα, από τα 33 που συνιστούν την ενότητα της Κόλασης, ο Δάντης αναφέρεται στους ανθρώπους εκείνους που είναι ανεπιθύμητοι και στον Παράδεισο αλλά και στην Κόλαση, μιας κι όσο ζούσαν, με τη σιωπή και την απραξία τους διευκόλυναν την υπερίσχυση του κακού αποφεύγοντας να πάρουν θέση στην πάλη ανάμεσα στο δίκαιο και το άδικο, το σωστό ή το λάθος.
Οι δειλοί και αμέτοχοι αυτοί παρατηρητές, καθίστανται λοιπόν συνυπεύθυνοι για κάθε αδικία και ανομία που ποτέ δεν προσπάθησαν να αποτρέψουν και γι αυτή τους τη στάση τιμωρούνται σκληρά.
Η Κόλαση: Άσμα τρίτο / 1-30
«Από εμένα περνούν στην πονεμένη χώρα,
από εμένα περνούν στη θλίψη την αιώνια,
από εμένα περνούν μέσ’ στον χαμένον κόσμο.
Δικαιοσύνη έχει τον Άφθαστο κινήσει
που μ’ εποίησε· η Δύναμη έστησέ με η θεία,
η ασύγκριτη Σοφία και η Αγάπη η πρώτη.
Πλάσμα πριν απ’ εμέ κανένα δεν εστάθη,
παρά μόνον αιώνια, κι εγώ αιώνια μένω.
Αφήστε κάθ’ ελπίδα σεις που μέσα πάτε!»
Τα λόγια ταύτα σκοτεινά χρωματισμένα
είδα εγώ χαραγμένα στην κορφή μιας πύλης,
και «Δάσκαλ’», είπα ευθύς, «το νόημα με βαραίνει».
Κι αυτός με λογισμούς ανθρώπου βαθυγνώμου·
«Να παραιτήσεις εδώ πρέπει κάθε φόβο,
κάθε δείλιασμα πρέπει εδώ να ‘ναι σβησμένο.
Στον τόπο εφθάσαμε που εγώ σου ‘χω προείπει,
όπου τα πλήθη θέλει ιδείς τα πονεμένα,
που το καλό του Λογισμού έχουν χαμένο».
Κι ως έβαλε το χέρι στο δικό μου χέρι,
μ’ όψη χαροποιά που εχάρισέ μου θάρρος
μ’ έμπασε στων νεκρών τους μυστικούς κρυψώνες.
Στεναγμοί μέσα εκεί και κλάματα και θρήνοι
ηχολογούσαν στον αέρα δίχως άστρα,
ώστ’ ευθύς στην αρχή μ’ εκάμαν να δακρύσω.
Πολυδιάφορες γλώσσες, φοβερές βλαστήμιες,
λόγια του πόνου, οργής κραυγές, αποσβησμένες
και μεγάλες φωνές, και χεριών χτύποι αντάμα,
μια χλαλοή σηκώναν π’ άκοπα γυρίζει
σ’ εκείνον τον αιώνια σκοτεινόν αέρα,
ωσάν τον άμμο ανεμοστρόφιλο αν φυσάει.
El Infierno: Canto III / 1-30
«Por mí se va a la ciudad doliente,
por mí se va en el eterno dolor,
por mí se va con la perdida gente.
La justicia movió a mi alto hacedor:
Hízome la divina potestad,
la suma sabiduría y el primer amor.
Antes de mí ninguna cosa fue creada
sólo las eternas, y yo eternamente duro:
¡Perded toda esperanza los que entráis!»
Estas palabras de color oscuro
vi escritas en el dintel de una puerta:
Y dije directamente:«Maestro, su sentido
me es duro».
Y él a mí, como persona atenta:
«Es necesario aquí dejar todo recelo;
toda cobardía es necesario que aquí muera.
Hemos venido al lugar donde te dije
habías de ver la gente adolorida,
que ha perdido el bien del intelecto».
Después su mano en la mía puso
con rostro sonriente me reanimó,
y me introdujo adentro a las secretas cosas
de los muertos.
Allí suspiros, llantos y grandes gritos
resonaban en el aire sin estrellas,
que me hicieron llorar no bien entré.
Lenguas diversas, horribles lenguarajos,
palabras de dolor, acentos de ira,
altivas y roncas voces, con puñadas,
tumultuaban todas rondando
siempre en aquel astuto aire sin tiempo,
como la arena que el torbellino aspira.
_ El infierno, 1911
Το L’Inferno είναι μια ιταλική ταινία βωβού κινηματογράφου του 1911 με θέμα την Κόλαση, βασισμένη στη Θεία Κωμωδία του Dante Alighieri. Χρειάστηκαν τρία χρόνια για να ολοκληρωθεί και θεωρείται η πρώτη μεγάλου μήκους ιταλική ταινία. Μια πραγματική υπερπαραγωγή για την εποχή, η πρώτη και η καλύτερη διασκευή του έργου του Δάντη στη μεγάλη οθόνη μέχρι σήμερα!
Σκηνοθεσία:
Francesco Bertolini, Giuseppe De Liguoro και Adolfo Padovan.
Μουσική κάλυψη:
Tangerine Dream, Edgar & Jerome Froese (2004).
Μετάφραση στα ελληνικά: Γ. Καλοσγούρος. Εικόνες: (α) Bartolomeo Di Fruosino, Η Κόλαση του Δάντη, 1430-35, (β) Domenico di Michelino, Ο Δάντης και η Θεία Κωμωδία, 1465 και η γκραβούρα του Gustave Doré (γ), Οι κλέφτες και το μαρτύριο των φιδιών, 1860.
